Przez Giovanni Dienstmann on sobota grudzień 31st, 2016

Znalezienie prawdziwej drogi do wyzwolenia

Buddyjscy mnisi, hinduscy jogini, nowocześni nauczyciele duchowi i entuzjaści Burning Man używają terminu „duchowe oświecenie” — ale czy mówią o tym samym?

W tym artykule zbadam czym jest duchowe oświecenie, zarówno tradycyjna definicja, jak i nowoczesna interpretacja. Nie ma konsensusu co do tego tematu i jest to obszar intensywnej metafizycznej debaty.

Moim celem jest wyeliminowanie pewnych nieporozumień i omówienie optymalnych postaw do rozwijania w stosunku do tego wzniosłego celu.

Termin oświecenie ma różne tradycyjne i nowoczesne interpretacje.

Tradycyjna definicja

Tradycyjna koncepcja oświecenia pochodzi z tradycji duchowych Indii — zwłaszcza z różnych szkół jogi, wedanty i buddyzmu — i oznacza najwyższy stan duchowego osiągnięcia. Koniec ścieżki.

Niektóre synonimy oświecenia, podane przez różne szkoły myślenia, to:

Buddyzm — Nirwana, Wyzwolenie, Przebudzenie, Zaprzestanie

Joga — wyzwolenie (moksha, mukti), Realizacja, uwolnienie, samotność (kaivalya), Unia (joga), Perfekcja (poorna)

Vedanta — Samorealizacja, Samowiedza, Jnana

Pojęcie oświecenia pochodzi z duchowych tradycji Indii.

Korzeń Oświecenia

Wszystkie te tradycje mają kilka punktów niezgody, jeśli chodzi o definiowanie „metafizycznej natury” oświecenia. Jednak u podstaw wszystkich zdają się zgadzać co najmniej trzy punkty:

Jest trwały (nie może zostać utracony po osiągnięciu)

Polega ona na przekroczenie ego

To koniec wszystkich form cierpienia

Jak widać, pasek jest wysoki.

Istnieją podobieństwa między tą koncepcją a tym, co nazywa się zbawieniem lub „Królestwem Bożym” w chrześcijańskim mistycyzmie, a „Unia z Bogiem” w sufizmie, ale odkrywanie tych jest poza zakresem niniejszego artykułu.

Nowoczesne koncepcje

Według Bhagavad Gita, tylko jeden na miliard ludzi „zna prawdę”, czyli jest oświecony. Jednak w dzisiejszych czasach jest wielu ludzi, którzy sądzą, że są oświeceni. Tak jest, dla 99% tych osób, jeden z poniższych jest spełniony:

(a) Uważają, że są bardziej zaawansowani na ścieżce niż w rzeczywistości.

(b) Postulują różne poziomy oświecenia, nazywając tradycyjną definicję „pełnym oświeceniem” i umieszczają się gdzieś w tej skali.

c) Uważają, że tradycyjna definicja oświecenia jest mityczna, przesadzona lub niemożliwa. Nie potrafiąc nawet zrozumieć, jak do niego dotrzeć, definiują wyzwolenie zgodnie z poziomem doświadczenia.

Zawsze będą ludzie w kategorii „a” i nie martwię się tym. Ego jest mistrzem oszustwa i może również się poddać w duchowości.

Ludzie mają tendencję do definiowania oświecenia, aby pasowały do własnej duchowej podróży.

Prawdziwe Przebudzenie

Nie mam też problemu z kategorią „b”, chociaż uważam, że to potencjalnie mylące i mylące nazywać pewne etapy drogi jako „oświecenie”, gdy nie spełniają one tradycyjnych standardów określonych dla tego stanu (zgodnie z odniesieniami hinduistycznych i buddyjskich).

Istnieją poziomy doświadczenia. Nie ma poziomów Realizacji. — Ramana Maharshi (parafrazowana)

Na drodze jest wiele kamieni milowych, po których dochodzi do głębokich i trwałych przekształceń, a wiele możliwości przyszłego cierpienia po prostu odpada. Mówię o tym, obserwując kilku nauczycieli, a także z własnego doświadczenia. Te kamienie milowe są lepiej nazywane „przebudzeniem” — a przed ostatecznym oświeceniami/wyzwoleniem jest wiele przebudzeń.

Jest wiele przebudzeń na drodze, zanim dojdziesz do ostatecznego oświecenia.

Zniekształcanie znaczenia

Przechodząc dalej, prawdziwym problemem są ludzie w kategorii „c”. Oni zniekształcają zasadnicze znaczenie oświecenia. Być może mylą pewne przebudzenia po drodze z pełnym wyzwoleniem, sądząc, że są oświeceni.

Aby „uczynić tę pracę” dla siebie, muszą ponownie zdefiniować oświecenie w bardziej łagodnych warunkach, tak aby pasowało do ich poziomu. A potem, ponieważ jest oczywiście dużo pracy jeszcze przed nimi, albo mówią, że „oświecenie jest krokiem w podróży, a nie jej końcem” albo udają, że wszystko, czego jeszcze brakuje, nie jest ważne (jak większość neoadvaitinów).

Nie chcę powiedzieć, że każdy, kto twierdzi, że jest oświecony, jest podstępny — ani nie oznacza to, że nie są skutecznymi nauczycielami duchowymi. Ale jeśli nie spełniają „tradycyjnych wymagań”, wydaje mi się, że brakuje im pokory lub samoświadomości. Albo powinni użyć innego słowa, aby opisać swoje doświadczenia/stan.

Istotne znaczenie oświecenia staje się zniekształcone w dzisiejszych czasach.

Prawdziwa natura rzeczywistości

Patrząc na jasną stronę, jednak nawet takie podlewanie oświecenia jest korzystne dla niektórych osób, ponieważ sprawia, że czuje się bardziej osiągalny. Wraz z tym przychodzi zwiększona motywacja i poświęcenie do praktyki duchowej.

Mimo to można uzyskać tę korzyść bez zniekształcania początkowego nauczania.

Wiele tradycji zgadza się, że oświecenie jest już tu i teraz, i że jest to nasza prawdziwa natura lub prawdziwa natura rzeczywistości. Nie chodzi o to, że musimy go osiągnąć, czy stać się nim, ale raczej musimy usunąć przeszkody utrudniające jej wyrażenie.

Jedynymi przeszkodami na twojej drodze są te, które sam tam umieściłeś.

Nagła vs stopniowa ścieżka

Niektóre nauki uważają wyzwolenie za cel, coś, do czego należy świadomie i metodycznie pracować. Podkreślają potrzebę przekształcenia i oczyszczenia umysłu — a nawet przewyższenia go całkowicie — poprzez praktyki takie jak medytacja, duchowe badania, etyka, oddanie itp. Możemy to nazwać stopniowym podejściem.

Inne tradycje wolą podkreślać „już obecny” aspekt oświecenia, a następnie skupiać nauki bardziej wokół docierając do swojej prawdziwej natury i po prostu żyć w teraźniejszości z braku przywiązania. Możemy to nazwać nagłym podejściem.

Kombinacja praktyk wydaje się bardziej pożądana. Albo przynajmniej będąc świadomi pułapek twojego konkretnego podejścia. Poszukiwacz na stopniowej ścieżce może również pielęgnować poczucie, że wszystko jest idealne tu i teraz, i że prawdziwa natura jest zawsze dostępna. Odwrotnie, poszukiwacz na nagłej ścieżce może kultywować praktyki i cechy psychiczne „powolnego podejścia” i kontemplować prawdę nagłego oświecenia, stopniowej uprawy.

Tradycje uczą różnych sposobów osiągnięcia oświecenia, które są zarówno nagłe, jak i stopniowe.

Kierunek, nie cel

Pełne oświecenie jest możliwe i jest nie tylko dla mnichów. Jest to jednak niezwykle rzadkie. Wierzę, że w każdej chwili na świecie jest prawdopodobnie mniej niż sto osób w tym szczycie osiągnięć.

Kiedy ta prawda staje się jasna o tym, jak nieuchwytne i rzadkie jest pełne oświecenie, wiele osób czuje się zniechęcony, sfrustrowany lub zdegradowany. Wielkość wysiłku jest tak wielka, a wymagania czasowe są tak duże, że wielu po prostu wnioskuje, że „oświecenie nie jest dla mnie; nigdy nie mógłbym ćwiczyć jak ci mistrzowie”. Dla większości ludzi szukanie go obsesyjnie jest w rzeczywistości źródłem cierpienia.

Wszystkie te problemy zdarzają się, gdy traktujemy oświecenie jako trudny cel i trzymamy się go. A te problemy znikają w momencie, gdy zrobimy mały uszczypnąć w naszym myśleniu.

Nie zniechęcaj się tym, jak rzadko wydaje się znaleźć pełne oświecenie.

Ustropnąć nastawienie

Co to za uszczypta? Patrzeć na oświecenie jako kierunek, a nie na cel.

Cel nie zawsze jest przeznaczony do osiągnięcia. Często służy po prostu jako coś do celowania. — Bruce Lee

Taka postawa zapobiega również następującym problemom: (a) uczucie, że nie jesteś wystarczająco dobry lub godny; (b) uczucie sfrustrowany powolnością twojego postępu lub wielkością drogi naprzód; (c) chęć rezygnacji; (d) podlewanie pierwotnej koncepcji oświecenia.

Gdy traktujesz to jako kierunek, jesteś o wiele bardziej miękki w tym względzie. Jesteś w stanie lepiej cieszyć się samą ścieżką, bez lęku, i rozwijać się w kierunku wyzwolenia w bardziej organiczny sposób. Staje się również mniej prawdopodobne, że twoje duchowe poszukiwanie negatywnie zakłóci inne aspekty twojego życia.

Idąc ścieżką do wyzwolenia, widząc oświecenie jako kierunek, a nie cel.

Umieszczenie rzeczy w perspektywie

W wielu tradycjach nauki są dość binarne: jesteś albo ignorantem, albo oświecony. Jednakże, ponieważ oświecenie jest tak rzadkie i podwyższone, ten sposób postrzegania rzeczy często może być niepomocny. Istnieje tysiąc ważnych kamieni milowych, które mogą się wydarzyć przed pełnym oświeceniem, a wiele z nich zmienia życie. Uznanie tych „mini-przebudzeń” może pomóc utrzymać motywację poszukiwacza i na dobrej drodze.

Zaawansowani Jogini, mnisi i mistrzowie, do których możemy się porównać, są na szczycie swojej drogi. Są jak olimpijscy sportowcy medytacji. Wielu z nas to tylko poważni amatorzy, miłośnicy lub półprofesjonaliści. Niewielu ludzi będzie ćwiczyć jak ci mistrzowie. Ale każdy — w tym — może trochę ćwiczyć, a z czasem cieszyć się dużo szczęśliwszym, spokojniejszym i bardziej sensownym życiem.

Oczywiście możemy i powinniśmy patrzeć na tych, którzy całkowicie ucieleśniają stan wyzwolenia, w celu inspiracji do chodzenia w tym kierunku. Ale to przestaje być pomocne, gdy zamienia się w samoponiżające porównanie.

Nie porównuj się z innymi, ale zachowaj otwarty widok na własną podróż.

Ciesząc się Ścieżką

Duchowa ścieżka istnieje, abyśmy mogli uwolnić się od cierpienia. Możemy znaleźć prawdziwy pokój, miłość, mądrość, znaczenie. Żebyśmy mogli żyć głębokim życiem, życiem prawdy. Nauczmy się więc podążać tą ścieżką i wzrastać w niej w łagodny sposób — bez przemocy wobec nas (lub innych), ponieważ pokonuje cel.

Nauczmy się cieszyć samą ścieżką. Wtedy nie będzie żadnej ofiary. Żadnej walki. Tylko naturalna ekspansja świadomości.

Jeśli zmusisz dziecko do szybkiego dorastania i porzucenia wszystkich zabawek, nie będzie to skuteczne. Nawet jeśli dorasta szybciej niż zwykle, będzie miała pretensje do tego wzrostu i trzyma tajne przywiązania do zabawek, które przedwcześnie porzuciły.

Naucz się cieszyć duchową ścieżką i puścić walkę.

Rośnie organicznie

Jeśli zamiast tego ułatwisz jej rozwój, nadejdzie chwila, kiedy dziecko ma ochotę zrezygnować z zabawek z własnej woli. Jest to organiczny wzrost — bezbolesny, naturalny i terminowy.

Ten rodzaj wzrostu jest utrudniony, gdy próbujemy porównać siebie do innych na ścieżce duchowej, udajemy, że wyprzedzamy to, gdzie faktycznie jesteśmy, lub trzymamy się mocno do ostatecznego celu. Unikajmy więc tej pułapki i skupmy się na podróży, gdzie faktycznie jesteśmy, jeden krok po kroku.

Z czasem, gdy nasza praktyka się pogłębia, pojawi się poczucie radości, pokoju i wolności, które pochodzi z waszej duchowej praktyki, która jest niepodobna do niczego, czego możecie doświadczyć gdzie indziej. Kiedy do tego dojdzie... wtedy, czy osiągnięcie oświecenia trwa jeszcze 5 miesięcy, 5 dekad, czy 5 dni życia, nie będzie to miało znaczenia. Jesteś szczęśliwy i dobrze, w swoim wyjątkowym miejscu we wszechświecie, i nic innego się nie liczy.

Poświęć trochę czasu, aby pogłębić swoją praktykę i pozwolić osobisty rozwój rozwijać się organicznie.

Twoja unikalna ścieżka

Pierwsze oznaki postępu na ścieżce jogi to doskonałe zdrowie, lekkość fizyczna, świetlista twarz, piękny głos i wolność od pragnienia. — Svetasvatara Upanishad

Powiedziałbym, że nie jest źle.

Po mojej stronie, nie ćwiczę 16 godzin dziennie, tak jak mnisi, ani nie podążam za naukami. Medytuję 2 godziny dziennie i staram się przestrzegać zasad i praktyk w ciągu dnia, najlepiej jak potrafię. I mogę wam powiedzieć, z własnego doświadczenia, że owoce pierwszych kroków na drodze wyzwolenia są cenniejsze niż wszystko, co świat może mi zaoferować.

Mając to na uwadze, i Oświecenie jako Północ (zamiast obsesyjnego celu), trzymam się na ścieżce szczęśliwie, wiedząc, że robię to, co mogę zrobić z moim życiem. Czy istnieje oświecenie, czy nie, czy jest to możliwe dla mnie, czy nie — poszukiwanie go wydaje się prowadzić do dobrego życia.

Droga, którą podejmujesz, jest twoją własną podróżą, a każdy krok prowadzi cię do szczęśliwszego życia.

Rozstanie myśli

W pewnym sensie oświecenie i służba duchowa jest celem i celem wszystkich moich wysiłków. Ale z bardziej pragmatycznej perspektywy, po prostu ćwiczę, ponieważ ćwiczę. Ćwiczę, ponieważ jest to najlepszy sposób na życie.

Poszukiwacze duchowi traktujmy poważnie oświecenie, nie zmieniając pierwotnego znaczenia tego stanu — abyśmy nie rozchodzali się na boki, które zabierają nas tylko w połowie drogi.

Weźmy oświecenie jako kierunek, północ - i nie jest to trudny cel, do którego należy się trzymać. Jeśli dojdzie do oświecenia, to świetnie. Jeśli nie, chodźmy z przekonaniem, że nawet pierwsze prawdziwe kroki na drodze wyzwolenia przynoszą już więcej korzyści życiowych i supermocarstw niż wszystko, co możemy znaleźć na tym świecie.