Words from Master

..

Five years ago around July, I traveled to Phuket to visit the students and extend loving-kindness to all aquatic beings for them to be well and happy. For this time, there was another important mission, that is meditating on the occasion of the establishment of new Meditation Retreat.

.

When I arrived at Phuket, the working team told me that when the students arrived at the airport on Friday, they were really like a white army. Any direction we looked at, we only saw the people in white. There were 28 vans prepared to pick up the students. The team said that was more than the APEC Meeting. People might wonder, “What are they doing in Phuket?”

..

The three things that we came here for were,

1. To visit Phuket students and to meditate for accumulating the energy stream into the new Phuket retreat.

2. To do group meditation for the country to alleviate drought.

3. To extend loving-kindness to all aquatic beings for them to receive merit for paving the way to end the suffering.

There were about 10 people in Phuket team led by Khun Mongkol Wetsarangkul and Khun Chaidej Maneesri who are key leaders in coordination, construction and preparation of the new Meditation Retreat to welcome more than 400 students arriving during the different time all day. I couldn’t imagine how tough the team was to finish the tasks. They’re really worth the compliments continuously received.

…

I arrived in the morning and started the mission immediately by paying obeisance to the Buddha’s relics, to Luang Pho Chaem and the noble venerable monks at Wat Chalong, the sacred temple. As soon as I saw many students waiting, I felt that “we are here”. Without any students, it would be one arriving at a place. As we came to establish our Dhamma group here, we should pay homage and ask for permission, and pay obeisance to the respectable noble monk first. After the prayer, with Luang Pho Chaem’s compassion, he sent the message to my mind that, “To effectively disseminate Dhamma, Phuket students must be strong first. It means they must have discipline and consistency in practice. Also they must open up …”

The word “open up” here means we must understand the way of the people here. And the people here must be open-minded, not just attached to the uniform.

The atmosphere of paying homage was smooth and warm. In the group photo, the sun halo appeared as a clear sign of the arrival on that day. Because it was raining on the previous day and so heavy that the staff were stressed and worried trying to solve the problem of the soil at the new Retreat that was so wet.

..

The location of Phuket Retreat is on a hill in a rubber plantation. It is shady and very peaceful, with suitable distance from buildings and away from the crowd. There is no noise from vehicle traffics, making the place truly disconnected from the outside world. It is a strategic location that is different from other of our Meditation Retreats. We bought this land from the three owners of the old rubber plantations. We still haven’t fully paid for the land, only paid part of the installment. And we have confirmed to transfer the payment within this September. On the occasion of this visit, we therefore, requested their permission to build a meditation hall, for the students to practice as the merit for this new Retreat

The meditation hall is modeled after the Bodhi Meditation Hall at Techo Vipassana Meditation Retreat. The surrounding atmosphere only consists of the rubber plantations. Practicing here is actually meditating in the forest.

..

When I arrived there, I spent some time to greet the students before starting the meditation. These students were really in order like the real soldiers, silent and still, no fumbling or sitting restlessly. They stayed in mindfulness as those who have been properly cultivated their own minds. I mentioned three objectives in this meditation, then led the chanting and praying. We meditated for 1 hour and 10 minutes, together with the chanting for about 1 hour and 30 minutes.

The sound of the strong chanting to glorify Buddha’s virtues and Itti Piso vigorously trembled the three worlds. The stream from the above said, “Never in this era, the land of Phuket Island has this kind of strong chanting to glorify Buddha’s virtues, echoing and shaking the earth and sea”. This chanting sound awoke deities and Brahmas in all levels, penetrated to the underworld, awaking them even more than they have been. They all learned that now the Dhamma army had arrived and announced the praise of the Buddha, the Dhamma and Sangha with the guidance of the Virtuous One of the mid-Buddha era… “How long has it been that we have never heard of this powerful and resounding chanting? Hurry, come absorb the Dhamma power from the human realm that is doing the mission for the Buddha and the religion. Don’t get lost. Don’t let anything make our mind part away from this great meritorious event.”

..

This was the sense from the Chief of Celestial world which came to my mind. After that, I led Ānāpānasati and Techo Vipassana students to meditate the same way as our usual retreat course. I also took this opportunity to check students in each row to adjust their meditation practice before sitting on the meditation bench.

In my meditation, my mind determined to go deep down to underwater. It was my intention to meditate for aquatic beings. It seemed like underwater meditation as my mind was full of fine mist. Shortly, I realized with my sense that each door had opened, one after another and the countless numbers of spirits underwater floated through these doors of opportunity. The minds of those who were ready to receive this merit were like those who had been waiting at the entrance and got more chance than others. But those who had certain degree of doubt in this great merit sharing had different level of opportunities depending on the power of each individual mind.

I then continued meditating without any specific determination. After a while, my mind realized that the land I was sitting on became golden land with the lotus arose. It was as if this land floated over other part of Phuket island.

My mind gradually spent more and more power until I had to stop it to open these doors. If I used the same power as the previous missions in the desert or other places, my mind and my physical health will be rapidly deteriorated. Therefore, I instead adjusted to appropriate meditation, requesting the Buddha’s mantra for loving-kindness sharing and sending the power of merit.

..

After finishing meditation, it was time for dedication of merit. The front row was filled with the big and small Nagas, followed by the spirits of all kinds of aquatic beings who are stuck in their karma whirlpool. They said, “We dwell in very deep water which any merit sharing is out of reach for us. We have never received kindness from people, we are only regarded as food for them”.

..

Normally, those who make merit can share merit to all others but not for aquatic beings or spirits who are stuck in water element. That’s because there is mass of water blocking all energy. It is like in human world that voice cannot go through water, so the weak merit power cannot go through underworld. Thus, aquatic beings are forgotten. However, Nagas have special power as they are half angels so they can be aware of the merit. But some groups are scared that they will be forgotten so sometimes they come to contact with humans who know and respect them.

“Some people think of us, but their mind’s power is not enough to share merit to us. Only you, Master, who thinks of us and comes here today. We are stuck in darkness. Those who are stuck in caves on land still have opportunity to meet you. However, those who are stuck in caves underwater have to wait for thousands of years to be found. For us, we have no chance to see the moon or sun.”

The series of words came to my mind leading to compassion and sympathy with the fate of the aquatic beings.

..

After sharing merit, the ones who received it could lift their lives according to their former deeds. This merit helped open the door for them. It also opened their caves. This was like a light to shine their way to escape from suffering. After that, I led the students chanting Jayamangala Gatha by starting the first sentence. All students chanted after me to invite the power of the Triple Gem to brightly shine the way for all aquatic beings and spirits in Phuket.

..

Every chanting of Pali word appeared as golden light shining to those waiting for the chance to receive the merits to lift up their souls higher and change from their original forms to a higher realm. Some turned from Nagas into Devas, some turned from little aquatic beings into half humans. The chanting prayer continued to bridge over the horizon until the part of Maha- karuniko natho, praising the great compassion of the Buddha, the golden light of Dhamma shone even brighter. But since the chanting from students was not in fine rhythm due to lack of rehearsal, the King of Nagas had requested me to chant this prayer alone because he and the Nagas longed to hear my voice, the same as when I was a Naga teaching Dhamma to them.

The moment of chanting “Maha karuniko natho hitaya sabba parinam…” with a vibrant voice, the Nagas wept tears of utmost gratitude and appreciation. The touching stream came into my mind overwhelmingly that the chanting almost became sobbing. I then had to cut that stream and continued to chant to the end sending the thought to Nagas who were my servants including parents to let them know that I had returned to repay and always remember them. There were countless numbers of Nagas who yearned for Dhamma putting their hands together in salute, listening to the chanting with concentration to receive the power of merits to their minds. Some Nagas turned into angels during the chanting.

The King of Nagas remained to be in the cave besides his throne to send other Nagas off as many as possible while waiting to be the last to move to higher realm. For the remaining Nagas, my knowing mind learned that the souls of Nagas who desired in higher realm were given the chance to lift up their souls at the ratio of 2:3. Those who remain there will still be in their forms according to their own deeds but with brighter minds. For those who are not yearning in Dhamma and still indulge in offerings and worships from humans and do not care for this merit sharing, they think it is even better because the lesser the remaining numbers, the more offerings and worships from humans they can receive.

..

When I finished the chanting and merit sharing to aquatic beings, I chanted Maha karuniko natho again, to specially dedicate to all students and faithful people who participated in this mission. This chanting was considered as my first time chanting for students in front of them. The chanting with the uplifted mind as Vipassana master was so powerful, making many students cry. It was because this mind power passing the Buddha’s mantra to them was full of massive compassion power. It opened and softened their minds so they are ready to accept the blessing.

After the meditation completed, I sprinkled the clay powder from the holy places of Buddhism, Pennari powder and auspicious flower’s petals to the area prepared for planting Bodhi tree in the future. After that, I went back to the hotel to prepare for another meeting with students at 20.30 hrs.

..

That evening, I spent time talking to students in relaxation in order to relieve the mind and make a smile. Furthermore, it was also time for them to share their meditation experience and feeling. Later on, we chanted and floated floral raft in the sea to worship the Buddha. This also allowed all aquatic beings to receive the merit current through flower petals because with the high density of water mass, it is very tough for them to get the power of merit if they don’t have sufficient mental power. After the floral raft was floated, I sprinkled a lot of flower petals into the sea. My body, as the station for the mind to dwell, had touched the water to extend the power of loving-kindness to them as much as possible.

Whatever I could do to help them, I did the best I could as being born human is the great chance to do this.

When I said that this would be the last time for me to help the aquatic beings here as my physical health cannot support this mission anymore, the power of sadness and regret overwhelmed my mind.

..

While I was standing and sprinkling flowers to share loving-kindness, massive current of the beings plunged in to take this opportunity fearlessly. I saw the sea originally with normal waves surging with much larger waves. Within a few minutes, the waves flooded over half of my legs and the sea energy started to pull me in. So I retracted and shared the loving-kindness by sprinkling the flower petals as the bridge taking energy to them.

..

This story, though in not too many words, relates to hundred billion of spirits awaiting for merciful persons to help and open a way out of their lengthy suffering. If they hope for their own deeds, they will have to wait for many hundred thousand lifetimes before getting born out of the water world.

The word “the last time” always puts one in dismay. All big and small living beings, therefore, rushed to take this opportunity as if they would give up anything for it. All because no one knew when there would be such the time in the future when such the master of immense power and great mercy would come to release them.

A trip will be meaningful only when the trip takers of the same belief and purpose altogether do something of highly valuable. At the beginning, I told the Phuket group who help the construction that although they put much effort in the construction of the place, but if people do not see as much value in it, its benefits will be less and the joy will be less as well. The army of Dhamma has come to this place, giving much support for all to determinedly work forwards to carry on Dhamma of Buddha. Those who came to participate in this event are special, because this event is not like any other regular religious ceremony. The participants were in the primal chapter of the Dhamma place establishment. Primal means the first. The first exists once. Any other times that will follow will not be recorded as the first comers. Moreover, the participants of this occasion came to give, not to take whatsoever nor to collect own deeds like any other religious events.

..

I believe this one day in Phuket is a trip of much more meaning than many other miles after miles trips. How many times in this life of ours that we have such a sentimental memory of the trip for as long as we live?

Thanks to all students in the Phuket team and to Khun Pathomkrit and Khun Toranin Navapraditkul who have dedicated their time and managed tight schedule to take care of this construction work from the very beginning for us all. Thanks to everyone who donated for the land purchase. Thanks to every participant who altogether made merits for the well beings of others and spread through all the Worlds with strong Dhamma energy which is hardly experienced from elsewhere. Thanks to all who stand firm to be the hope for Buddhism.

May everyone continuously succeed henceforth.

..

Those who give opportunity will get opportunity.

Do keep this goodness and the valuable trip memory as our mental support and reminder that once in our life, we have done this. Only the ones in the moment know how much each picture, each sound and each touch to our heart feel and mean.

The travel also tells us that, actually, various stories and events are waiting for us to decide and act on, depending on whether we will walk out to act on it or not. The opportunity to be born as a human is not to be slaved in and dictated to walk on the worldly way. But we are born to take this prestigious chance to complete good deeds, to end the cycle of suffering and to share opportunities to others who share the same suffering of being born, aging, sickening and dying, and cycle in the endless Samsara.

..

Do not forget this meaningful trip because there are few times in our lives that we understand the meaning of our breathes.

Destination:0 really exists. Continue to the point.

Sathu.

Master.

………………………………………………………………….

“การเดินทางแห่งความหมาย”

ถ้อยคำจากท่านอาจารย์

..

5 ปีที่แล้วราวเดือนกรกฎาคม อาจารย์เดินทางไปภูเก็ตเพื่อไปเยี่ยมศิษย์และแผ่เมตตาให้ชาวน้ำ ครานี้ มีกิจสำคัญเพิ่มขึ้นมาคือ การภาวนาก่อตั้งธรรมสถาน

..

เมื่ออาจารย์ไปถึงทีมงานภูเก็ต เล่าว่า ในวันศุกร์ที่เหล่าศิษย์ทยอยกันไปถึงที่สนามบิน ดูราวกับเป็นกองทัพชุดขาวจริงๆ เพราะหันไปทางไหนก็เห็นมีแต่คนชุดขาว จำนวนรถตู้ที่ทีมงานเตรียมไว้รับส่งศิษย์มีถึง 28 คัน ทีมงานกล่าวว่ามากกว่าประชุมเอเปค ผู้คนคงสงสัยว่า เขามาทำอะไรกันที่ภูเก็ต

สิ่งที่เรามาทำนั้นมี 3 ประการนั้นคือ

1. เดินทางไปเยี่ยมศิษย์ภูเก็ตและภาวนาเป็นทุนในการเปิดธรรมสถานภูเก็ต

2.ร่วมกันภาวนาให้แผ่นดินเพื่อบรรเทาภัยแล้ง

3. ไปแผ่เมตตาโปรดชาวน้ำ ให้ได้รับบุญกุศลเพื่อปูทางสู่การพ้นทุกข์

ทีมงานภูเก็ต 10 กว่าชีวิตนำโดยคุณมงคล เวทสรางกูร และมีคุณไชยเดช มณีศรี เป็นแกนนำสำคัญในด้านการประสานก่อสร้างและเตรียมสถานที่ธรรมสถาน การต้องต้อนรับศิษย์ถึง 400 กว่าชีวิตที่เดินทางมาต่างเวลากัน มิไม่อาจจินตนาการเลยว่า ทีมงานต้องทำงานหนักขนาดไหน สมแล้วกับที่ได้รับคำชมไม่ขาดปาก

…

อาจารย์เดินทางไปถึงตอนเช้าและเริ่มภารกิจทันทีด้วยการไปสักการะพระบรมสารีริกธาตุ สักการะหลวงพ่อแช่มและพระอริยสงฆ์ ที่วัดฉลองวัดคู่บ้านคู่เมือง ทันทีที่ได้เห็นเหล่าศิษย์จำนวนมากรออยู่ ก็รู้สึกว่า “มาถึงแล้ว” หากไม่มีศิษย์ก็คงจะเป็นการ มาถึงเฉพาะสถานที่เท่านั้น เมื่อจะมาลงหลักปักฐานสายธรรมที่นี่ ก็ต้องมากราบขออนุญาต ขอโอวาทจากพระอริยสงฆ์คู่บ้านคู่เมืองเสียก่อน อธิษฐานดังนั้นความที่พ่อแช่มได้เมตตาส่งมาทางจิตกล่าวว่า “การจะเผยแพร่ธรรมให้เกิดมรรคผลได้นั้น ศิษย์ภูเก็ตเองต้องเข้มแข็งก่อน หมายถึงการมีวินัยในการภาวนา และมีความหนักแน่นสามัคคี อีกทั้งต้องเปิดใจ…”

คำว่า เปิดใจนี่ก็คือ ต้องเข้าใจวิถีของคนที่นี้ และคนที่นี่ก็ต้องเปิดใจไม่ติดยึดอยู่กับเพียงเครื่องแบบอย่างเดียว

บรรยากาศการกราบสักการะเป็นไปอย่างราบรื่นและอบอุ่น ในภาพหมู่ที่ปรากฎพระอาทิตย์ทรงกลดก็เป็นนิมิตหมายที่ชัดเจนถึงการมาถึงในวันนี้ เพราะวันก่อนหน้านี้ฝนตกหนักจนทีมงานกังวล ต้องเร่งแก้ปัญหาพื้นดินที่ธรรมสถานแฉะดินเละจนทีมงานเครียดไปตามๆ กัน

..

ที่ตั้งของธรรมสถานอยู่บนเนินเขาในป่าสวนยาง บรรยากาศร่มรื่น สงบสัปปายะมาก ห่างไกลจากสิ่งก่อสร้างและผู้คนอื่นๆ แต่พอเหมาะ ไม่มีเสียงรถราวิ่งผ่าน ทำให้ได้รู้สึกตัดขาดจากโลกภายนอกจริงๆ นับเป็นพื้นที่ที่มีชัยภูมิต่างไปจากธรรมสถานของสายธรรมที่อื่น ที่ดินนี้เราขอซื้อมากจากเจ้าของสวนยางเก่าที่ประกาศขาย 3 ราย บัดนี้ยังจ่ายเงินค่าที่ดินไม่หมด เรายังผ่อนจ่ายไปบางส่วน นัดว่าจะขอโอนค่าที่ดินภายในเดือนกันยายนนี้ แต่ด้วยมีกิจที่มาเยี่ยมเยียนที่นี้ จึงขออนุญาตมาก่อสร้างเรือนปฏิบัติให้เหล่าศิษย์มาภาวนาเป็นทุนธรรมให้แก่ธรรมสถาน เรือนปฏิบัติถอดแบบมาจากเรือนโพธิ์ที่เตโชธรรมสถาน บรรยากาศ มองไปทางไหนก็เห็นแต่ป่าสวนยาง การภาวนาที่นี่คือการได้ภาวนากลางป่าจริงๆ

..

เมื่ออาจารย์ไปถึงที่หมาย ก็ได้ทักทายเหล่าศิษย์พอสมควรก่อนที่จะภาวนา เหล่าศิษย์นั้นมีความพร้อมเพรียงเหมือนทหารจริงๆ คำไหนคำนั้น ให้เงียบก็เงียบ ให้รอก็รอ ไม่หลุกหลิกนั่งกระสับกระส่าย ต่างใช้สติจัดการกับจิตของตนได้เช่นผู้ได้อบรมบ่มเพาะจิตมาดีแล้ว เมื่อสมควรแก่เวลา อาจารย์ได้กล่าววัตถุประสงค์ 3 ประการในการภาวนา และนำสวดมนต์และอธิษฐาน แล้วจึงให้ภาวนาราวๆ 1.10 นาที รวมกับการสวดมนต์ด้วยก็ราวๆ 1.30 นาที

..

เสียงสวดมนต์บูชาพระพุทธคุณ อิติปิโส สั่นสะเทือนเลื่อนลั่นไป 3 โลก กระแสจากข้างบนกล่าวว่า มิเคยเลยในยุคนี้ที่ดินแดนเกาะภูเก็ต จะได้มีการสวดสรรเสริญพระพุทธคุณได้อย่างเข้มแข็ง ก้องกังวานสะท้านน้ำสะท้านดินถึงปานนี้ เสียงสวดมนต์นี้ปลุกให้เทพพรหมทุกลำดับชั้น ทะลุลงไปถึงใต้บาดาลให้ตื่นยิ่งกว่าตื่นว่า บัดนี้ กองทัพธรรมมาถึงแล้ว และได้ประกาศสรรเสริญพระบรมศาสดา พระพุทธ พระธรรมพระสงฆ์ ด้วยการนำของผู้ทรงธรรมแห่งกึ่งพุทธกาล… “นานแค่ไหนแล้ว ที่เราไม่เคยได้สดับเสียงสวดมนต์อันก้องกังวานและทรงพลังเพียงนี้ เร็วเถิด รีบมาซึมซับรับพลังธรรมจากแดนมนุษย์ที่กำลังทำภารกิจเพื่อพระบรมศาสดาและพระศาสนา อย่าได้เร้นหายไปไหน อย่าให้อันใดมาทำให้จิตเราจรจากไปจากกิจมหากุศลนี้ได้”

..

นี่คือความรู้สึกของผู้เป็นใหญ่แห่งเทวโลกที่เข้ามาสู่กระแสจิต จากนั้นอาจารย์ได้นำภาวนาทั้งอานาปานสติและเตโชวิปัสสนา แบบเดียวกับเวลามีคอร์ส แล้วก็ได้ถือโอกาสที่เหล่าศิษย์มารวมตัวกันมากมาย เดินตรวจแถวภาวนาเพื่อช่วยปรับการภาวนาให้เขาด้วย ตรวจแถวเสร็จแล้วจึงขึ้นตั่งภาวนาของตน

เมื่อกำหนดภาวนาลงไป จิตดิ่งลงไปที่ใต้น้ำสถานเดียว ทั้งนี้เป็นด้วยการตั้งจิตอธิษฐานไว้ว่ามาภาวนาเพื่อโปรดชาวน้ำด้วย เหมือนนั่งภาวนาอยู่ใต้น้ำจิตเต็มไปด้วยละอองน้ำ สักพักรู้ถึงการที่ประตูแต่ละบานเปิดออก บานแล้วบานเล่า สรรพวิญญาณที่อยู่ใต้น้ำลอยสูงขึ้นผ่านประตูแห่งโอกาส จำนวนมากมายมหาศาลประมาณไม่ได้ จิตของผู้เตรียมพร้อมรับกุศลนี้ เหมือนผู้ที่รออยู่ปากประตู ได้รับโอกาสกว่าใครอื่น ส่วนผู้ที่เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งว่าจะมีการแผ่เมตตาโปรดชาวน้ำครั้งใหญ่ ก็ได้รับโอกาสต่างกันตามกำลังของจิต อาจารย์ภาวนาต่อไปโดยไม่ได้กำหนดอะไรอย่างเฉพาะเจาะจง สักพักสิ่งที่รู้ในจิตได้รู้ว่าแผ่นดินที่นั่งอยู่ก็เป็นสีทองอร่ามและมีดอกบัวผุดขึ้นมา และเหมือนกับแผ่นดินนี้ลอยสูงขึ้นจากส่วนอื่นๆ ของเกาะภูเก็ต

จิตเริ่มใช้กำลังมากยิ่งขึ้นจนต้องยั้งการใช้พลังไปเปิดประตู เพราะหากอาจารย์โถมกำลังลงไปเหมือนที่เคยทำเวลาไปภาวนาแผ่เมตตาที่ทะเลทรายหรือที่อื่น จะทำให้จิตและกายทรุดลงอีกอย่างรวดเร็ว จึงปรับเป็นการภาวนาพอประมาณและอาราธนาพุทธมนต์ในการแผ่เมตตาและส่งพลังบุญมาช่วย

..

เมื่อจบสิ้นการภาวนา ก็เป็นการอธิษฐานบุญ ผู้ที่มาอยู่แถวหน้ากว่าใครคือเหล่าพญานาคน้อยใหญ่ ตามด้วยดวงจิตของสรรพวิญญาณสัตว์ที่ยังวนจมตามบุพกรรมอยู่ใต้น้ำ กระแสที่เข้ามาสู่จิตคือกคำว่า “รอดแล้ว” บางพวกก็พรรณาถึงความทุกข์ของตน “พวกเราอยู่ลึกมาก ความเมตตากรุณาใดแผ่ลงมาไม่ถึง พวกเราไม่เคยได้รับความเมตตากรุณาจากพวกเขา เขามีแต่จับเราไปกิน แต่เขาไม่เคยนึกถึงเรา…”

อันที่จริงๆ เวลาผู้บำเพ็ญกุศลแผ่เมตตาก็แผ่ทั่วไป แต่ชาวน้ำหรือสรรพสัตว์และสรรพวิญญาณที่ติดอยู่ในธาตุน้ำ มักรับกระแสกุศลนั้นไม่ได้ เพราะมวลน้ำที่หนาแน่นกางกั้นพลังนั้นไว้ ในโลกมนุษย์ เสียงไม่สามารถเดินทางผ่านน้ำได้ฉันใด กระแสกุศลที่ไม่มีพลังก็ไม่สามารถทะลุลงไปสู่เบื้องล่างฉันนั้น เป็นเรื่องของกระแสพลังงาน ชาวน้ำน้อยใหญ่จึงเป็นเหมือนผู้ถูกลืม ส่วนพญานาคนั้นมีความพิเศษตรงที่ เป็นสรรพวิญญาณกึ่งเทพที่มีพลัง จึงรับรู้กระแสนั้นได้ แต่บางพวกก็กลัวการถูกลืมจึงเข้ามาเกี่ยวกันพันกับมนุษย์เนืองๆ เพราะมนุษย์รู้จักและชอบบูชาพญานาค

“มนุษย์บางพวกก็นึกถึงเราเหมือนกัน แต่พลังจิตเขาไม่พอที่จะแผ่มาถึงเราได้ มีแต่พระคุณเจ้าเท่านั้น ที่นึกถึงพวกเรา และเดินทางมาที่นี้ …พวกเราจมอยู่ในความมืด ถ้ำที่อยู่บนบก ยังมีโอกาสที่คนมาพบเห็น แต่ถ้ำหรือคุกใต้น้ำ ต้องรอกี่พันกี่หมื่นปีจึงจะมีใครมาพบเห็น ไม่เห็นเดือน ไม่เห็นตะวัน พวกเราไม่เห็นเดือนไม่เห็นตะวัน พระคุณเจ้า”….กระแสจิตชาวน้ำรำพันความในใจถึงความทุกข์ที่แบกไว้พุ่งมาเป็นระลอก ยังจิตให้เกิดความเมตตาและเวทนาในชะตากรรมของเหล่าชาวน้ำยิ่งขึ้น

..

เมื่อกล่าวนำอธิษฐานบุญแล้ว เหล่าผู้ที่รับบุญได้ก็ได้รับกระแสพลังบุญช่วยยกภพภูมิตามควรแก่บุพกรรมของตนเอง บุญนี้มีพลังช่วยเปิดประตูที่ดูราวกับถูกปิดตายให้เปิดออก เปิดถ้ำที่ยากที่ใครจะพบได้พบ เป็นพลังของประทีปส่องทางให้สรรพวิญญาณน้อยใหญ่ได้มีโอกาสพ้นทุกข์เร็วขึ้น จากนั้น อาจารย์ได้นำศิษย์สวดบทมงคลชัยคาถา พาหุงมหากา โดยอาจารย์สวดนำประโยคแรกและเหล่าศิษย์สวดตาม เพื่ออาราธนาพลังพระกรุณาธิคุณของพระบรมศาสดา เป็นสะพานส่งและประทีปส่องทางให้แก่สรรพสัตว์น้ำทั้งหลายรวมถึงสรรพวิญญาณทั้งหลายที่ภูเก็ต

..

ในทุกคำบาลีที่เปล่งออกมา ปรากฏเป็นแสงสีทองที่ฉาดฉายส่องไปยังผู้รอคอยให้ได้โอกาส ได้รับกุศลในการยกภพภูมิ ต่างได้แปรเปลี่ยนสภาพจากกายสังขารเดิมของตนให้อยู่ในภพที่สูงยิ่งขึ้น บ้างได้เปลี่ยนจากนาคาขึ้นไปไปเป็นเทวดามีร่างมนุษย์ บ้างเปลี่ยนจากสัตว์เล็กน้อยขึ้นมามีร่างกึ่งคนกี่งสัตว์ เสียงสวดมนต์ยังคงเป็นสะพานทอดไปสุดขอบฟ้า จนเมื่อถึงบทมหากรุณิโกณาโถ ซึ่งบทสรรเสริญพระมหากรุณาธิคุณของพระบรมศาสดา อันมีพลังในการแผ่เมตตาอย่างไพศาล แสงทองแห่งธรรมสว่างยิ่งขึ้น แต่ด้วยการสวดมนต์ของเหล่าศิษย์ไม่มีจังหวะที่ไพเราะ เพราะไม่ได้ซักซ้อมกันมาก่อน พญานาคราชผู้เป็นใหญ่ ได้กล่าวขอเมตตาให้อาจารย์สวดบทนี้แต่เพียงผู้เดียว เพราะท่านและเหล่าพญานาค อยากสดับฟังเสียงของอาจารย์ด้วยความคิดถึง สมัยครั้งที่มีภพชาติเป็นพญานาคผู้อบรมบ่มเพาะธรรมให้แก่เหล่าบริวาร

เพียงขึ้นประโยคว่า “ มหากรุณิโกนาโถ หิตายะสัพพะปาณินัง…” ด้วยเสียงดังกังวาน น้ำตาของเหล่าพญานาคก็รินไหลด้วยความซาบซึ้งใจสุดประมาณ… กระแสสัมผัสที่เข้ามาสู่จิตแรงมากจนเสียงสวดมนต์แทบกลายเป็นเสียงสะอื้น อาจารย์ต้องตัดกระแสนั้นแล้วสวดมนต์ต่อให้จบ โดยกำหนดส่งจิตไปยังเหล่าบริวารรวมถึงบิดามารดาแต่กาลก่อนที่ยังเป็นนาคราชอยู่ เพื่อให้รู้ว่า เรามาตอบแทนแล้วและระลึกถึงเสมอมิเสื่อมคลาย

เหล่านาคาผู้ใฝ่ธรรมนั่งพนมมือฟังเสียงสวดมนต์ และน้อมใจรับพลังกุศลให้ซึมซับสู่จิตให้มากที่สุด มีจำนวนอันประมาณไม่ได้ ระหว่างนั้นร่างพญานาคมากมายกลายเป็นเทวบุตรทั้งๆ ที่เสียงสวดมนต์ยังคงอยู่ เพราะบุญจากการฟังธรรมช่วยยกภพภูมิเขาขึ้นมา

…

สีหนาคราช ผู้เป็นใหญ่ยังคงตรึงอยู่ที่พื้นถ้ำข้างบัลลังก์ของตน เพื่อส่งเหล่านาคาให้ขึ้นสู่เปลี่ยนภพภูมิให้มากที่สุด โดยตัวเองรออยู่รั้งท้ายในการเปลี่ยนภพภูมิ สุดท้ายจิตแจ้งว่ามีจิตเหล่านาคราชผู้ปรารถนายกภพภูมิ ได้รับโอกาสในการยกจิตขึ้นถึง 2 ใน 3 ของผู้ที่มารอรับบุญ จำนวนที่เหลืออยู่นั้นยังคงต้องอยู่ในภพของตน ตามบุพกรรมต่อไป แต่จิตก็สว่างขึ้น ส่วนผู้ที่ไม่ใฝ่ธรรมและหลงระเริงอยู่กับลาภสักการะที่มนุษย์ป้อนให้ ก็ไม่ใส่ใจต่อการมาแผ่เมตตาในครั้งนี้ กลับคิดว่า ดีเสียอีก ไปๆกันซะให้หมด เราจะได้เป็นใหญ่ รับลาภสักการะการบวงสรวงบูชาจากมนุษย์ต่อไป

..

หลังจากสวดแผ่เมตตาให้แก่ชาวน้ำเสร็จแล้ว อาจารย์อันเชิญบทมหากรุณิโกณาโถอีกครั้ง เป็นการสวดเจาะจงให้แก่เหล่าศิษย์และผู้ศรัทธาที่ร่วมกิจในครั้งนี้ นับเป็นการสวดมนต์บทนี้ให้ศิษย์ต่อหน้าครั้งแรก การสวดมนต์ด้วยจิตที่ยกกำลังขึ้นในภาควิปัสสนาจารย์ ทำให้ศิษย์จำนวนมากน้ำตาไหล เพราะจิตที่ถ่ายทอดแปรออกเป็นพุทธมนต์ มีพลังเมตตามหาศาลในการเปิดจิตใจให้อ่อนโยนพร้อมแก่การรับพรอันประเสริฐ พลังการสวดมนต์ในครานี้มีมากกว่าครั้งไหน

เมื่อจบกิจการภาวนา ก่อนจะกลับอาจารย์ได้อันเชิญผงดินที่ได้อธิษฐานมาจากสังเวชนียสถาน พร้อมด้วย ผงข้าวเพนนารี กลีบดอกไม้มงคล โปรยลงบนผืนดินที่จะเป็นสถานที่ปลูกต้นพระศรีมหาโพธิ์ในกาลข้างหน้า จากนั้นเดินทางกลับไปพักเพื่อจะพบสนทนากับศิษย์อีกครั้งในเวลา 20.30 น.

..

ค่ำคืนนั้น อาจารย์สนทนากับศิษย์อย่างผ่อนคลายให้จิตได้พักและเกิดรอยยิ้ม และยังให้ศิษย์มาช่วยสนทนาบอกเล่าประสบการณ์ และความรู้สึกในการภาวนาอีกด้วย จบแล้วจึงสวดมนต์ นำแพดอกไม้ไปสักการะพระบรมศาสดาที่ทะเล เพื่อให้เหล่าสัตว์น้ำได้สัมผัสกระแสนั้นผ่านสื่อกลางคือกลีบดอกไม้ เพราะด้วยมวลน้ำที่หนาแน่นมาก หากกำลังจิตไม่พอ การที่สรรพสัตว์น้อยใหญ่จะได้รับพลังบุญกุศล ย่อมยากนัก เมื่อลอยกระทงเสร็จอาจารย์ได้ลงไปโปรยกลีบดอกไม้จำนวนมากลงไปในทะเล ให้กายซึ่งเป็นสถานีให้จิตอยู่อาศัย ได้สัมผัสน้ำเพื่อส่งต่อพลังเมตตาออกไปให้มากที่สุด

..

อันใดที่จะทำได้ อันใดที่จะเกื้อกูลได้ เมื่อได้มาเกิดเป็นมนุษย์ มีกายเนื้ออันเป็นภพแห่งมหาโอกาส ก็ต้องเกื้อกูลให้ถึงที่สุด จึงคิดอ่านทำให้อย่างเต็มกำลัง พออาจารย์กล่าวว่า การมาโปรดชาวน้ำครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย เพราะสังขารไม่อำนวยให้ทำเช่นนี้อีก กระแสความเศร้าและอาลัยอาวรณ์ของชาวน้ำก็เข้ามาสู่จิตท่วมท้น ขณะที่ยืนโปรยดอกไม้เพื่อแผ่เมตตา มวลกระแสสรรพสัตว์ก็ถาโถมเข้ามารับโอกาสนี้อย่างไม่คิดชีวิต ภาพที่เห็นจากเดิมน้ำทะเลก็มีคลื่นปกติ จุดที่ยืนอยู่ห่างจากคลื่นพอสมควร แต่ในเวลาไม่กี่นาที คลื่นใหญ่ขึ้นๆ จนท่วมไปครึ่งขาและพลังของทะเลก็ดึงตัวลงไปด้วย อาจารย์จึงถอยออกมา และยืนแผ่เมตตาด้วยการโปรยกลีบดอกไม้ให้เป็นสะพานนำพาพลังไปจนหมด…

..

เรื่องราวที่บอกกล่าวเล่าขานในไม่กี่อักษร ทว่าเกี่ยวพันกับดวงจิตนับแสนล้านดวงจิต ที่รอคอยอย่างผู้มาเมตตามาช่วยโปรดหรือเปิดช่องทางให้พ้นทุกข์อย่างยาวนาน เพราะหากหวังอำนาจบุญของตนอย่างเดียวตามบุพกรรมแล้ว ก็ไม่รู้ว่าอีกกี่หมื่นกี่แสนชาติ จึงจะได้พ้นจากการมีภพภูมิติดอยู่ใต้น้ำ

คำว่า “ครั้งสุดท้าย” ฟังเมื่อไหร่ก็ใจหาย

สรรพสัตว์น้อยใหญ่จึงกรูกันรับโอกาส นี้ในแบบที่ยอมแลกกับอะไรก็ได้ เพราะไม่รู้ว่า เมื่อใดจึงจะมีผู้มีพลังและมีมหาเมตตามหากรุณามาโปรดพวกตนอีก

การเดินทางใดๆ จะที่มีความหมายยิ่งขึ้นมาได้ ก็เพราะมีผู้ร่วมเดินทางที่มีศรัทธาและมีปณิธานเดียวกันในการร่วมทำสิ่งที่สูงส่ง อาจารย์กล่าวแก่ทีมงานที่ร่วมก่อร่างสร้างธรรมสถานภูเก็ตว่า แม้เราทุ่มเทกับการก่อสร้างสักเพียงใด แต่หากเมื่อทำไปแล้วไม่มีผู้เห็นคุณค่า ประโยชน์ก็ย่อมได้น้อย ความปลื้มปิติใจก็ย่อมน้อยตาม การที่กองทัพธรรมยกทัพมาถึงที่ตั้งของธรรมสถาน เป็นขวัญกำลังใจในการมุ่งมั่นทำงานสืบสานธรรมของพระบรมศาสดา ความพิเศษของส่วนผู้ที่มาร่วมภารกิจนี้ ซึ่งแตกต่างจากการมาร่วมงานบุญอื่นๆ ก็คือ การได้เป็นผู้อยู่ในปฐมบทแห่งการเริ่มต้น ก่อตั้งธรรมสถาน

ขึ้นชื่อว่า ครั้งแรก ก็คือครั้งแรก ครั้งๆไหนก็ไม่ได้รับการจารึกเท่าการเป็นผู้มาเริ่มต้นครั้งแรก ทั้งยังเป็นการเดินทางมาเพื่อให้บุญ มิใช่ผู้มาขอรับบุญหรือมาสร้างกุศลให้ตนเหมือนเช่นงานบุญทั่วๆ ไป

..

หนึ่งวันที่ภูเก็ตครานี้ อาจารย์เชื่อว่า เป็นการเดินทางที่มีความหมาย มากมายกว่าการเดินทางมาไม่รู้กี่หมื่นกี่แสนไมล์ หรือกี่ร้อยครั้งในการเดินทางอื่นๆ เมื่อกลับมาถึงบ้าน พลังแห่งความปลื้มปิติยังอบอวลอย่างลึกซึ้งอยู่ในจิต เสียงสวดมนต์กังวาลที่เปล่ง

วาจาออกไปเพื่อสรรพสัตว์ ยังคงเป็นพลังสถิตอยู่ในกระแสจิต

ของผู้ที่ได้สดับทั้งที่เป็นมนุษย์และเป็นจิตวิญญาณ

จะมีกี่ครั้งในชีวิต ที่เราจะได้มีการเดินทางที่ต้องจดจำด้วยความซาบซึ้งใจไปชั่วชีวิต

ขอขอบใจทีมศิษย์ภูเก็ตทุกคน ขอบใจคุณปฐมกฤษฏ์ และคุณธรณินทร์ นวประดิษฐูกุล ที่สละเวลาอุทิศตนในการดูแลการก่อสร้างตั้งแต่แรกแม้ว่าจะมีงานรัดตัวเพียงใด ก็ยังสามารถแบ่งเวลามาทำงานส่วนนี้เพื่ออาจารย์และศิษย์พี่ศิษย์น้อง ขอบใจทุกคนที่สละทรัพย์เพื่อซื้อที่ดินก่อสร้างธรรมสถาน ขอบใจทุกคนที่เดินทางมาร่วมทำกุศล แบ่งปันคุณงามความดีให้แก่ผู้อื่น ขอบใจที่ทำให้ทุกชั้นฟ้า ได้ประจักษ์และอบอวลไปด้วยกระแสพลังธรรมอันเข้มแข็ง อันหาได้ยากยิ่ง ขอบใจที่ยังยืนหยัดเป็นความหวังให้แก่พระพุทธศาสนา ขอบใจทุกคนที่ร่วมภาวนาในต่างสถานที่และมีส่วนร่วมในกิจนี้ทั้งน้อยใหญ่

ขอให้ทุกคนเจริญๆ ยิ่งๆ ขึ้นไป

..

ผู้ให้โอกาส ย่อมได้รับโอกาส

ขอให้รักษาความดีงามและจดจำการเดินทางอันทรงคุณค่านี้ ไว้เป็นกำลังใจ และเป็นเครื่องเตือนใจว่า ครั้งนึงในชีวิต เราได้เคยทำสิ่งนี้ เป็นสิ่งที่มีแต่ผู้อยู่ในนาทีนั้นเท่านั้นจึงจะรู้ว่า เหตุการณ์ในแต่ละนาทีที่เกิดขึ้น ทั้งภาพ เสียง สัมผัส ที่ปรากฏต่อตาต่อใจ มีความหมายความลึกซึ้งและยิ่งใหญ่เพียงใด

การเดินทางในครั้งนี้ ยังบอกให้รู้ว่า จริงๆ แล้ว มีเรื่องราวและเหตุการณ์อีกหลายอย่างที่รอการมาถึง หรือรอการตัดสินใจลงมือทำของเรา ขึ้นอยู่กับว่าเราจะก้าวออกมาทำสิ่งนั้นหรือไม่ และการได้รับโอกาสเกิดมาเป็นมนุษย์นั้น มิใช่เกิดมาเพื่อตกเป็นทาสจมวนในโลกียะวิถีเช่นที่ถูกขีดเส้นให้เดิน แต่เราเกิดมาเพื่อโอกาสในการบำเพ็ญบารมีให้ถึงพร้อม เพื่อการพ้นทุกข์แห่งตนและเพื่อแบ่งปันมอบโอกาสให้ผู้อื่น ผู้ซึ่งต่างก็เป็นเพื่อนร่วมทุกข์ เกิด แก่ เจ็บ ตาย และว่ายวนอยู่ในวัฏสงสารอันยาวนาน จนหาเบื้องต้นเบื้องปลายไม่ได้

อย่าลืมการเดินทางแห่งความหมาย เพราะมีไม่กี่ครั้งหรอกในชีวิต ที่เราจะได้พบกับคำตอบของการมีลมหายใจ เมื่อพบแล้วเดินทางต่อให้ถึงจุดหมาย อย่าละจากไป เพราะเราจมวนอยู่ในห้วงน้ำนี้นานเกินไปแล้ว

สร้างบารมีต่อไปอย่างมั่นคง เพื่อพาจิตให้เป็นอิสระเถิด

..

สาธุ

อาจารย์

20 สิงหาคม 2019

..

ภาพ สุกฤษฏิ์ จากติกวนิช ศุภกฤต ภักดีปฐพี Translation by Samroeng Thongrong, Chotika Rujirachun, Wisuwat Sutthakorn, Napassakorn Oveerawong, Kanokros