PRZEZ ANDREA MILLER| 15 LISTOPADA 2019
Przez trzynaście lat pracowałem jako dziennikarz, przeprowadzając wywiady z pisarzami, aktorami, aktywistami, nauczycielami dharmy i innymi. Ostatnio ktoś zapytał mnie, z kim rozmawiam, jeśli nie ma ograniczeń i mogę przeprowadzić wywiad z kimkolwiek bym chciał.
To nie było pytanie, o którym musiałem myśleć dwa razy. Bez wątpienia, cofnę się w czasie jakieś 2,600 lat i kopyta w całych północnych Indiach, dopóki nie znalazłem Buddy. Potem włączyłam dyktafon i zanurzałam się w milion i jedno pytanie.
Tradycja mówi, że Budda urodził się książę imieniem Siddhartha Gautama. Było przepowiednia, że Siddhartha albo zostanie wielkim królem, albo wielkim duchowym panem. Ojciec Siddharthy ostrożnie chronił syna przed niczym nieprzyjemnym, żeby jego syn mógł wybrać drogę królewską.
Książę Siddhartha ożenił się i miał własnego syna. Następnie, w wieku dwudziestu dziewięciu lat, po raz pierwszy zobaczył cierpienie: starą osobę, chorą osobę i zwłoki. Spotkał się również z duchowym poszukiwaczem, który próbował znaleźć wolność od cierpienia. Siddhartha został głęboko dotknięty i, w środku nocy, wymknął się ze swojego ziemskiego życia w pałacu.
Przez sześć lat Siddhartha żyła jako oct, jedząc prawie nic. W końcu zrozumiał, że jeśli nadal źle traktuje swoje ciało, umrze. Gdyby chciał osiągnąć oświecenie, potrzebował środka — ani surowej ascezy, ani pobłażliwości. Siddhartha zjadł miskę mlecznego ryżu, który dał mu wystarczająco dużo siły, aby usiąść pod drzewem, dopóki nie zrozumiał prawdziwej natury rzeczy, stając się Buddą.
Przez następne czterdzieści pięć lat Budda nauczył innych, jak oni również mogą osiągnąć oświecenie. W wieku osiemdziesięciu lat najwyraźniej zmarł na zatrucie pokarmowe.
To sporo informacji o Buddzie — i uwierz mi, jest jeszcze góra — ale czy to prawda? Najwyraźniej nic o nim nie zostało zapisane — ani jego nauk, ani historii życia — aż do końca pierwszego wieku pne. Przekazywane ustnie przez setki lat, części jego biografii były z pewnością błędnie zapamiętane, a może nawet sfabrykowane.
Ponieważ nie mogę dostać tego wywiadu z Buddą, każdy z nas będzie musiał sam zdecydować, co uważamy za faktyczne, a to, co wierzymy, jest mitem. Ale w końcu nie jestem przekonany, że to tak bardzo ważne. Ważne jest to, czy czujemy, że podstawowe założenia nauk przypisywanych Buddzie, takie jak cztery szlachetne prawdy i praktyka uważności, są głęboko prawdziwe i pomocne w naszym życiu, niezależnie od tego, jakie powstały.